Het ontstaan en zijn naamgeving en kort vervolg tot vandaag.

Het was een koude Paaszondag in 1975, 2 à 3 graden boven nul en een zwakke wind uit het noordwesten.

Het was ook de dag dat de vrienden-voetbalclub “De Pezerik” traditioneel hun jaarlijkse voetbal- toernooi organiseerde. De deelnemers waren, volgens de traditie, plaatselijke voetbalelftallen.

Die elftallen waren eveneens vriendenploegen al dan niet deelnemend aan één of andere alternatieve competitie.

Zo kenden we toen Terbeek, Doelgetters, Landelijke Gilde en uiteraard de Pezeriken zelf.

Tussen de matchen door werd de kantine opgezocht voor wat warmte, terwijl we een goed uitzicht hadden op de activiteiten op de mat.

Leo Helsen voetbalde bij de Pezeriken en Ad Spithoven bij de Landelijke Gilde.

Op een moment zaten ze samen aan een tafeltje aan het raam en raakten aan de praat uiteraard over hun sportieve activiteiten. Leo was een intensieve sporter, toen vooral actief in de wintercompetitie in Brasschaat, terwijl Ad voetbal eigenlijk vaarwel had gezegd maar nog volleybal speelde in Roosendaal en deze sport ook begeleidde bij het Vrouwengilde van Loenhout.

Om kort te gaan, ze besloten toen samen een volleybalclub op te richten in Loenhout.

Ze beseften dat er ook anderen vriendelijk aangesproken dienden worden voor materiele steun allerhande. Dezelfde dag werd contact gemaakt met de man van de Cera bank, Jan Vermeiren, en Jef Meeuwsen (respectievelijk voetballend voor Landelijke Gilde en Doelgetters). Zij beloofden te zien wat de sponsormogelijkheden waren van de bank alsook de kas-toestand van de kort daarvoor gestopte damesvolleyclub VOCLO.   

Leden, spelers en speelsters waren redelijk snel gevonden. Voor gebruik van het pleintje achter het “nieuw gemeentehuis” aan de Brechtseweg werd toestemming verkregen van Wim Buermans van de basketbalclub die dit pleintje in gebruik hadden.

Nu nog de materialen als ballen, net en belijning.

Burgemeester Jos Ansoms informeerde naar onze plannen met de club en of die dermate serieus waren. Bijvoorbeeld om deel te nemen aan een competitie zodat hij mogelijkheden kreeg om voor ons iets te kunnen “doen”.  

Natuurlijk waren wij dat van plan!

Hij faciliteerde met een verspringbak, waar tegelijk ook hoogspringen mogelijk was en die uiteraard door heel Loenhout en de scholen gebruikt konden worden. De gemeente zorgde, uiteraard in samenspraak met de basketbal, ook voor de belijning van het veld met wegenverf. Gemeentesecretaris Van Nueten hield persoonlijk de uitvoering ervan in de gaten.

Om het net op te spannen met staanders deden we een beroep op de vader van Jos, de dorpssmid Rik Roovers. Met stevige stalen pinnen in de grond en scheerlijnen die opgespannen konden worden, was het net opgesteld en kon er gespeeld worden. 

Wij hadden onze vaste speelavond in de week met aanvankelijk alleen mannen en gevolgd door een uitgebreide nabespreking bij Marieke van het Guldenhof.

Het spelpeil was bevredigend omdat vrijwel alle deelnemers volleybalervaring hadden.

Echter, er ontbrak aan ons clubke nog een ding: "Een naam."

Maar eigenlijk was er niet de directe behoefte om er een te hebben. We speelden immers nog geen competitie.

Op een mooie avond in de vorderende zomer, gebeurde evenwel het onverwachte.

Het vraagt een kleine omschrijving van de toenmalige situatie van ons pleintje.

Het was begrensd aan de zijde van de Brechtseweg door de kleedkamers van de basket, rondgaande door de verspringbak met daarachter een maïsveld. De rest was met gras begroeid.

Één van onze leden was de toen in Loenhout bij velen populaire en bekende Guy Van Doninck.

Hij was kinesist en gestaald door zijn verblijf in Australie bij de Flying Doctors van Alice Springs.

Er werd zoals gewoonlijk steeds ferm gespeeld en toen bij een smash de receptie niet vlekkeloos verliep verdween de bal met een fraaie boog in het maïsveld……

De daaropvolgende stilte werd door onze Guy verbroken met de woorden:

“Ja mannen, da’s wijd en kwijt”

In de nabespreking bij Marieke hoefde wij niet meer te zoeken:

"WEK" was de naam en dit zonder tegenstemmen!

Naarmate de zomer 1975 vorderde, groeide het verlangen naar het spelen tegen andere ploegen.

In die winter hadden we voor training en wedstrijden onderdak gevonden in de sporthal van de Vito in Hoogstraten.

Zo kwam er ook sprake dat er een volleybalcompetitie in Essen scheen te zijn, die werd gespeeld in de Heuvelhal bij de brandweerkazerne.

Het was een initiatief van de volleybalclub van Horendonk en aangesloten bij het VKS (Vlaams Katholiek Sportverbond).

Het spelpeil van deze competitie was recreatief en dus variërend van duimen- en vingerbrekers tot goed volleybal.

WEK heeft daar met enthousiasme aan deelgenomen met zowel mannen- als vrouwenploegen.

Kampioen werden we niet, maar we waren in alle categorieën een geduchte tegenstander!

We waren ook voorzien van een fraai groen shirt met een applique van het wapen van Loenhout.

De shirts moesten voorzien zijn van een nummer op rug- en borstzijde. Regels van het VKS!

Allemaal voorzien door de recreant Paul Theeuws. Het tenue werd gecomplementeerd met een witte broek en witte sokken met een dubbele rode bies.

Die groene kleur dateert overigens nog uit de prille startperiode toen de shirt-sponsor Cera, de voorloper van KBC en bank van de boeren, alleen maar weidegroene exemplaren kende.

Na een paar jaar kwam er echter bij een belangrijk deel van de spelers een gevoel binnensluipen van: hoe zou het zijn om in de Belgische competitie te proberen?

En zo kregen we een spelersscheiding van recreanten en competitie.

De recreanten bleven in Essen spelen.

Dat is ook de ploeg geweest die zijn eigen strak regime ontwikkelde om, na gedane sportieve arbeid, zich welwillend op te stellen ten dienste van de mens en de ploeggeest door een uitstap over de grens naar Nispen te maken en om daar, in de frituur van Henry Koenraads, de voorraad grote tongen (vis) aan een smaaktest te onderwerpen.

Legendarisch over de bordrand hangend en perfect gebakken!!!!

Toegegeven, voor sommigen van de club waren wij wel wijd en kwijt.

Door omstandigheden is deze recreatieploeg in de loop van de tijd gestopt, terwijl de club verder door Leo Helsen in handen werd genomen en die van WEK heeft gemaakt wat het na 50 jaar is geworden: een naar Loenhoutse begrippen heel grote, zeer goed geleide en georganiseerde volleybalclub voor vrouwen en mannen, jeugd en volwassen, recreanten en competitiespelers!

Leo, veel bewondering van de oude garde voor deze jarenlange volgehouden inspanning en dus een welgemeend proficiat met 50 jaar WEK!!!

Daarbij, met alle vertrouwen in het huidige bestuur, de sportieve leiders, vrijwilligers, speelsters en spelers behoudt de club zoals ze momenteel is, of, bouwt deze zelfs nog uit!!!

Je moet het maar doen hè, je onbaatzuchtig inspannen voor anderen!

Ad Spithoven (mede-oprichter)